زغال چوب معمولی از ذغال سنگ نارس، زغال سنگ، چوب، پوسته نارگیل یا روغن ساخته می شود. زغال چوب قند از کربن کردن شکر بدست می آید و خالص است.
با جوشاندن با اسیدها برای حذف هرگونه مواد معدنی خالص می شود و سپس برای مدت طولانی در جریانی از کلر سوزانده می شود تا آخرین آثار هیدروژن از بین برود.
زغال چوب فعال مشابه زغال بلوط کبابی معمولی است، اما به طور خاص برای مصارف پزشکی ساخته شده است. برای تولید زغال فعال، تولیدکنندگان زغال چوب معمولی را در حضور گازی گرم می کنند که باعث می شود زغال چوب فضاهای داخلی یا منافذ زیادی را تشکیل دهد.
این منافذ به تله‌های کربن فعال کمک می‌کنند. ذغال سنگی زغالی سنتی است که مستقیماً از چوب های سخت تهیه می شود. معمولاً خاکستر بسیار کمتری نسبت به بریکت تولید می کند.
زغال چوب ژاپنی دارای اسید پیرولینیک بود که در طی تولید زغال چوب حذف شد. بنابراین، هنگام سوختن، تقریباً هیچ بو یا دودی تولید نمی کند.
بالش‌هایی به شکل بریکت با فشار دادن زغال چوب که معمولاً از خاک اره و سایر ضایعات چوب ساخته می‌شوند، با یک چسب (معمولاً نشاسته) و سایر مواد افزودنی ساخته می‌شوند.
زغال بلوط ها همچنین ممکن است شامل لیگنیت (منبع گرما)، کربن معدنی (منبع حرارت)، تترابورات سدیم، نیترات سدیم (عامل اشتعال)، سنگ آهک (عامل سفیدکننده خاکستر)، خاک اره خام (عامل اشتعال) و سایر افزودنی ها باشند.
زغال خاک اره با فشار دادن خاک اره بدون چسب یا مواد افزودنی به دست می آید. استفاده از آن در خاورمیانه، تایوان، کره، یونان و غیره ترجیح داده می شود.
عمدتاً برای باربیکیو استفاده می شود، زیرا بو و دود نمی دهد، مقدار کمی خاکستر. دارای دمای سوختن بالا و زمان سوختن بیش از 4 ساعت است.
زغال بلوط اکسترود شده با فشار دادن چوب خام، خرد شده یا چوب کربنی شده به داخل کنده ها بدون استفاده از چسب ساخته می شود.
گرما و فشار فرآیند اکستروژن توده زغال بلوط را کنار هم نگه می دارد. اگر اکستروژن از مواد چوب خام ساخته شود، کنده های اکسترود شده متعاقبا زغال می شوند.
